Fook mi? Fook yu!

Veel en veel te gemakkelijk. Onze rentree in de EU is schrikbarend ongehinderd. We krijgen tot tweemaal de vraag of we iets aan te geven hebben. Twee engelgezichten (engelen zijn ook wel enigszins behaard vermoeden we) zeggen tegelijk: “no sir”. Op de vraag waar we vandaan komen trekken we onze schaapachtige blik weer uit de kast. In de tijd van navigatie weet niemand toch nog wat er op de vorige balk staat? We stamelen een beetje en wapperen een beetje met onze mooie paspoorten; gas op de lolly. Niets kan ons nu nog tegen houden in onze opmars naar de Nederlanden – ofja, dat zullen we nog wel zien. De scheur in de voorruit die ondertussen op weg is naar de navigator mag ook door, heerlijk.

We gassen door richting Plivitce. Onze eerste keus in hotel is volgeboekt, maar een alternatief is snel gevonden. Het is een hotel met meerde gebouwen, en wij zitten in een van de huizen. Onze deursluiting doet weinig onder voor Fort Knox – het mechanisme dat met de keycard in beweging komt, klinkt indrukwekkend. We settelen ons relatief snel om Max te kijken – wat een heerlijke race om te kijken. Daarna eens te kijken wat ons aanvalsplan wordt voor de Plivitce-meren. We kiezen de route van 6-8 uur uit; H+K. We besluiten Ulaz twee te gebruiken (ingang twee). We zetten de wekker onchristelijk vroeg en proppen ons ontbijt naar binnen. Erik besluit om verse banaan aan zijn yoghurt toe te voegen – iets waar de hele ontbijtzaal van mee kan genieten. We zetten den Member in versnelling en leggen de laatste 2 km in luxe af. Daarna begint er zo’n 20km aan werk voor de benenwagen. We kachelen om het grote meer, en genieten van de rust terwijl we proberen bomen te beklimmen zonder nat te worden. We houden het droog, maar de drukte in het park neemt gestaag toe. Dit geeft ook wel ruimte om te genieten van de stereotypen. Het is wel een slag moeilijker geworden om er onderling over te communiceren in alle openheid. Het voordeel van Nederlands is namelijk dat je in alle openheid in vreemde landen alles eruit kunt flappen. Wil je bespreken hoe onsmakelijk het ontbijt was met de ober erbij, ga je gang. Wil je bespreken hoe ongelukkig de kledingkeuze van het verschijnsel voor je neus is, trek de synoniemen uit de kast. Nu we weer terug zijn in meer toeristisch gebied... is ook het aantal kaaskoppen toegenomen. En daarbij zijn ook de frietridders van de partij. Onze zuiderburen lijken onze taal toch ook goed genoeg te begrijpen om snel beledigd te zijn bij de verkeerde uitingen.
Maar dat we er niet over kunnen praten, betekent niet dat we er niet van kunnen genieten. We hebben de mensen met statieven voor de perfecte foto – alhoewel er nog wel wat nabewerking nodig zal zijn. We hebben onze lunchende medemens op een bankje, ook hebben we de instaposes weer in zicht. We hebben de zeurende mensen die heuvelop lopen, de mensen met een bal pluis wat door moet gaan voor een hond. Maar de kroon vandaag is voor Henk en Ingrid. Ingrid loopt te steunen en te zuchten in de pauze en opent het gesprek over wat er vandaag nog ‘moet’ gebeuren in het park. Het is overigens 11 uur in de morgen en wij zitten ernaast gezellig ons ijsje op te kauwen. Henk geeft niet echt een antwoord. Ingrid geeft aan dat de wachtrij voor de bootjes over het meer wel erg lang is: “dit is echt geen 15 minuten”. Vervolgens zegt ze tegen Henk dat ze toch eigenlijk niet verder wil lopen. Henk haalt maar weer zijn schouders op en maakt wat gutturale geluiden. Ingrid heeft het begrepen dat haar welgevormde hamburgerlichaam nog wel wat beweging kan gebruiken. Ze trekt haar smartphone sneller uit haar holster dan de schaduw van Lucky Luke en opent de apps der apps: de stappenteller. Henk wist schijnbaar al waar het heen ging en heeft zijn app al open: “9317”. Ingrid stikt nog net niet in de lucht – talent dat wij nog niet hebben – en haar gezicht straalt nog harder dan de kern van Chernobyl. Ze zwaait met haar smartphone alsof het Willy Wonka’s gouden ticket is en ze schrijkt “10100”. De volgende discussie laat zich wel raden: hoe kan dit verschil ontstaan zijn, anders dan dat Ingrid zeker meer afstand heeft afgelegd. Wij kijken elkaar aan en hebben moeite het ijs niet uit te proesten over de picknicktafel. Prachtig zo’n natuurpark. En de watervallen en meren waren trouwens ook leuk – maar die konden we op de foto zetten.

We ronden onze wandeling af met een korte boottocht, en ondanks dat het buiten is, mag je de boot niet op zonder mondkapje. Matthijs presteert het om die van hem bij het verlaten van de boot aan de natuur te doneren. Gelukkig mag je in deze meren niet zwemmen, dat scheelt weer een morele verplichting om het ding terug te halen. We tikken weer een bedrag af in (Harold &) Kunars en vinden Goldmember waar we deze in het bos hebben achtergelaten. Bij het terugkomen blijkt dat Erik toch wel erg enthousiast was met zijn “rotsachtige” plaatsing. De bestuurder valt er prima in, de navigator mag zijn laddertje uitklappen om binnen te klimmen. De machtige machine trekt zich er echter prima uit, zonder schade aan de omgeving. Terug bij het hotel parkeren we op onze standaardplek en wisselen in één adem door naar onze zwemkleding. Huppelend de trap af naar het zwembad, om vervolgens een mentale notitie op te slaan: een verwarmd zwembad is geen overbodige luxe. Het water is nog kouder dan Erik kent van zijn gletsjerzwemtochten. We proberen het allebei toch nog, maar met het risico dat onze edele delen zich terugtrekken naar binnen... besluiten we onszelf toch maar op de handdoek te werpen.
Avondeten nuttigen we opnieuw bij het hotel zelf. De bediening is wat vreemd – vragen is de norm. We tikken weer wat pintjes samen met 1 van de 4 gerechten waaruit gekozen kan worden. Als toetje werken we weer de Nutella pannekoeken weg. In de ochtend verwonderen we ons weer over de enorme puinhoop die hier ontbijt heet. De zaal is klein, maar door de indeling van het buffet staan er constant zo’n 10 van de 40 gasten in de rij. Wederom zien we een procesoptimalisatie, maarja. Wij hebben ook vakantie. In de ochtend openen we de luiken van onze kamer (we hebben geen gordijnen) en vinden een vleermuis aan het raam. Die heeft ook een wilde nacht gehad: hij of zij hangt aan een pootje op de kop. Om te betalen hebben we weer cash nodig, want een kaart is “unaccaptable”. We maken een ritje naar de dichtstbijzijnde bank om weer een naaibeurt door de lokale paal te voorkomen. De ATM palen die bij de toeristenpunten in de buurt staan rekenen zo’n 20% fee. Om in de termen van Goldmember te blijven: die paal gaat vol door je sterretje, en het rondje eromheen heeft ook weinig kans. Onze Goldmember heeft echter nog alle pracht en praal die hem aanmerkt als Mercedes – gas op de lolly.