Back on track

We zijn ver gekomen zonder ook maar iets te tonen behalve onze glimlach en onze geldpasjes. Maar deze zullen ons niet voorbij de volgende horde helpen. Of wel, je weet het niet. We maakten er nog grapjes over; “Woop woop, that’s the sound of tha Police”. En bij de grensovergang met Polen is het zover. Wellicht – en dat is echt maar een kleine kans – waren we zonder te stoppen hier voorbij gekomen als de auto wat minder opviel. De grenswacht met verrekijker zal toch even in zijn ogen hebben moeten wrijven bij het zien van de gouden lichtstraal die van de gouden welgevormde delen van onze member afketsen. Hij signaleert zijn collega om met zijn spiegelei op een stokje te wapperen, met het resultaat dat wij als enige van alle auto’s aan de kant gezet worden. Om in de termen van het verhaal te blijven: “Ausweis” was het verzoek. Na het overhandigen van onze gele paspoorten , de normale paspoorten, de kentekencard staan we enige tijd langs de kant te kijken hoe alle trage vrachtwagens ons weer voorbij komen. De grenswacht loopt nog even naar zijn Ssanyong jeep om wat gegevens in te kloppen. Een moment voor ons om te reflecteren of we echt geen boetes hebben openstaan, en of Goldmember wel echt van een oud vrouwtje is geweest. Zijn werk afgerond krijgen we onze papieren en plastic bende weer terug en worden we vrijgegeven voor Polen: grensoverschrijdend gedrag versie 3 is ook succesvol.
Om Krakow te bereiken ontwijken we de tolweg en zien we via de B-wegen wat meer lokale optrekjes. Het vermijden van de tol is meer een minimiddelvinger omdat we weten dat in de volgende landen we weer aan het e-vignet mogen. Dit lijkt wel net zo verslavend als e-sigaretten.

Eenmaal in Krakow bij ons hotel is parkeren lastig. Zo lastig dat mevr. Kaagman hier weinig hoop biedt. Na bij het hotel nagevraagd te hebben waar de torpedo geplaatst mag worden, is dat het hotel aan de overkant. Een statig gebouw met een prachtige binnenplaats. Matthijs rijdt een rondje omdat terugsteken er niet inzit. Hij is vervolgens door wat wegwerkzaamheden op eerste verkenning. Terug van verkenning parkeren we de wagen pontificaal voor de ingang – toilet naar de ingang. Na het inchecken in ons hotel blijkt onze kamer recht uit te kijken op het tafereel. Het ontlokt toch wel een opwaartse krulling van onze lippen wanneer we de gordijnen openen.
Het is wat laat, maar we persen er een korte verkenning uit om vervolgens bij een lokaal Pools restaurant de spijzen te testen. Tijdens onze korte verkenning wordt ons zoveel “gratis” bier, vodka en vrouwelijk schoon aangeboden dat het voelt alsof.. tsja. Stel je zoekt online naar iets onschuldigs zoals boeken, schoenen of eten en je krijgt constant reclame voor onze grote vriend ...Huub. Dat, maar dan in het echt. Wanneer we na het eten ons weer melden in het hotel, speelt in tafereel dat we nog vele malen zullen zien zich af: mondkapjes van de receptie op (3 man sterk), opstaan en vriendelijk lachen en kijken tot we weg zijn. Heerlijk ongemakkelijk.
We duiken een keer vroeg in ons nest – lees: voordat het middernacht is. We staan vroeg op om nog even Krakow als stad te verkennen in het daglicht. Na het zien van de binnenstad, het kasteel en de burcht op de heuvel hebben we een goede inval. We hebben al meerdere malen genoten van het feit dat niemand ons Nederlandse gewauwel verstaat. Sommige woorden kunnen echter vrij internationaal zijn. Om in een stad als deze openlijk over de nazi's te spreken, komen we overeen om ze Bami’s te noemen. Soms is een oplossing ook erg voor de hand liggend. Klinken ze ook meteen een stuk liever.
Vanaf het middaguur vertrekken we op tour. We worden opgehaald door Kamille (-Thee). Hij is deel 1 van de vreemde constructie die ons Auswitz/Birkenau bezoek mogelijk zal maken. In zijn kleine Skoda vinden we ook een Amerikaanse Duitser (Duikaan) die deel uitmaakt van onze kleine pre-groep. Erik blijft hem Kamille-Thee noemen omdat hij een zak is vol met positiviteit waar wij in zijn Skoda als heet water aan worden blootgesteld. Zoals reguliere zakken thee heeft ook Kamille een smaak: Pools Nationalistisch. Zoals onze Duikaan later zal zeggen: hij is een erg trotse Pool. Tijdens de uur durende rit zal hij ons vertellen hoe geweldig Polen is in werkelijk alles. Het leukste is nog dat hij ook nog een terugweg heeft met een uur de tijd. Wel gaaf is dat hij ons als eerste stop naar het originele perron brengt tussen de kampen Auswitz en Birkenau in. De wagons die er staan brengen al een deel van de horror die zich hier heeft afgespeeld tot leven.
Daarna door naar Auswitz voor het eerste deel, waar we een sticker krijgen (nog geen Davidster, zo toepasselijk is de tour niet). We worden doorgegeven aan Baardmans die ons door de metaaldetector leid. Na de metaaldetector worden we overgedragen aan de Poolse gids Matthias.

Matthias doet zijn werk als gids uitmuntend. Hij geeft de feiten, hij toont wat er is, hij laat de verbeelding de rest invullen. Ook de echte Amerikaan in onze groep (From New York City horen we hem nog roepen) weet hij respectvol tot stilte te manen wanneer de mond weer begint te flapperen over “the worlds greatest nation”. We kunnen in woorden niet bevatten wat er hier op je afkomt. Auswitz is een mooi kamp geweest, in volle glorie had het bloemen, mooie straten en een rustgevende uitstraling. Het helpt allemaal niet om de processen te bevatten waarmee tienduizenden mensen hier hebben vastgezeten, zijn gekleineerd, gemarteld, ontmenst, op is geëxperimenteerd en uiteindelijk wellicht om het leven gebracht. Het ontdekken van de werking van Zyklon B vond ook plaats in dit kamp, en ook dat ging niet lekker. Toen in 1942 de Endlossung in gang werd gezet werd het grotere Birkenau opgezet. Met een korte reis wordt ook nog hier achtergrond gegeven. Als je hier op het perron staat en rondkijkt is de schaal gewoon simpelweg niet te bevatten. Eindeloze barakken, sporen, prikkeldraad Een lab voor Mengele herinnert je eraan dat net als je dacht dat het kamp nog niet erg genoeg was zonder zijn experimenten, dat deze man er ook nog was. We proberen de cijfers bij te houden (als dagelijkse cijferneukers). Met officieel capaciteit om 2800 mensen te verbranden per 24 uur zijn de twee opgeblazen gecombineerde gaskamers en crematoria letterlijk het einde van het treinspoor. Matthias is wel een goede naamgenoot, zijn niveau van grappen past ook wel. Ongemerkt zegt hij op het perron “Back on track” om een discussie van onze roepende USA vriend te stoppen. We genieten van de kleine dingen in het leven vandaag.

We spreken een plek af om samen met de Duikaan uit eten te gaan en de dag te verwerken. Met ons drieën praten we het hele avondeten over perceptie, over problemen die wellicht niet bestaan en het blijft interessant tot de laatste druppel bier. Ook het verhaal hoe hij op de weg naar hier een klapband van zijn achterband van zijn Harley heeft overleeft voegt toe aan de stemming. Wij besluiten om ons lekker te laten gaan met een avondje dansen. Geheel ongepast lijken de stempels van de discotheek op onze beide handen samen op een SS teken. Afstand houden blijkt vanavond geen probleem: na enige drukte hebben we de club helemaal voor onszelf. Uiteindelijk besluit de club maar te sluiten omdat we met zijn tweeën niet voor genoeg omzet zorgen. Maar na het relativeren en het dansen is ons hoofd weer helder – we kunnen weer met wat verhalen voor onze familie en vrienden door naar de volgende stop: het Tatra gebergte.