Our own Personal Jesus

Waarschijnlijk kan iedereen in de vakantie wel een punt aanwijzen vanaf welk punt er iets gebeurde. Het ging nog alleen maar bergaf, er wordt weer uitgekeken naar huis, het budget is erdoorheen of iets dat in dit straatje zou passen. Bij ons is het punt simpelweg dat we weer naar de generale richting van de Nederlanden rijden. Na ons vertrek uit de baai van Kotor hebben we onze zuidelijkste puntje gehaald en is het tijd om de Jaws muziek in te zetten voor de thuisblijvers: we komen eraan. Erik is ondertussen goed hersteld van zijn keel, maar klinkt nog steeds als een man van diep Afrikaanse afkomst. Zelf hoopt hij dat stem nog een tijdje zo blijft – hij klinkt onweerstaanbaar. Het nadeel is wel dat Matthijs de stem zo sexy heeft bevonden, dat ook hij heeft besloten last te krijgen van zijn keel. We rijden naar ons hotel in de buurt van de Kravice watervallen om de dag erna deze eens goed te bestuderen. Het voordeel van dorpje is dat het er overloopt van helende wateren. Tenminste, wanneer we inchecken in ons – lege – hotel, staat er toch een lel van een paus Franciscus de balie in de gaten te houden. Eenmaal op de kamer en genietend van het uitzicht op ons balkon vallen een aantal dingen toch wel op: Maria’s en Jezussen zover het oog kan zien, gezang, en overal bordjes naar plekken van betekenis voor Christenen. Dit blind boeken levert toch wel wat leuke dingen op.

We besluiten in de lokale burrito tent onszelf af te vullen en zien ondertussen onze Mercedes kloon met een taxi bordje op het dak mensen voor 130e naar onze volgende bestemming brengen. Dit opent wellicht deuren. Over deuren openen gesproken, laten we een klein intermezzo invoegen over een onderwerp waar we al enige tijd wat licht op willen laten schijnen. In alle Balkan landen tot nu toe zijn we 1 categorie vastgoed tegengekomen die extreem goed onderhouden (of aanbesteed) is. De huizen kunnen armoedig zijn, de auto’s kunnen op hun velgen rijden... zonder uitzondering zijn deze hoogstandjes gepolijst opgeleverd met een pakket verse bloemen erop waar de Paus nog wel wat dagen voor kan bedanken. Het gaat natuurlijk om de graven. We hebben het een paar keer gevraagd, maar het blijft doodstil. Wellicht zouden we het aan levende mensen kunnen vragen, maar het is niet het beste onderwerp - het creëert altijd zo’n grafstemming. We zullen het dus niet kunnen doorgronden of een diepere laag toevoegen aan deze trip – einde intermezzo.
We besluiten eens vroeg ons nest in te duiken (voor 12 uur). We slapen bij apparation hill. In eerste instantie was de aanname dat dit zou slaan op iets van het geloof, maar het lijkt ook te maken te hebben met de bezoekers van het hotel. Het lijkt erop dat er in de nacht in volledige bus incheckt, welke in de ochtend bij het ontbijt weer weg lijkt te zijn – alleen het geluid is achtergebleven. Wat een mirakel. Het goede nieuws is wel dat er genoeg ontbijt is voor ons.

We bezoeken de lokale Kravice watervallen. Zoals onze perfect voorbereide reis betaamt, zagen we gisterenavond op een foto dat er mensen in het meer van de watervallen zwommen. Dus zijn we volledig in zwemapparaten gehesen alvorens af te reizen naar het meer. Nadat we een lokaal fortuin deponeren (10e p.p.), dalen we af naar de waterval. We schieten wat overzichtsfoto’s en verdwijnen het koude water in. We lachen nog wat mensen uit die instaposes aan het vastleggen zijn. Ergens kan Erik daar ook nog wel een blog over volschrijven, maar we zullen het semi-vriendelijk proberen te houden. We hebben besloten dat het relaxte reistempo ons goed ligt en hebben onze laatste plusdag ingezet voor een bezoekje aan de baai van Split. Nadat we naar de overkant van Split zijn gehobbeld, lopen we onszelf weer terug naar het stadje van Trogir. We genieten van het oude eilandstadje en de gerechten die er we er kunnen eten. Nadat we zijn aangelopen is Erik zijn zonnebril vergeten. We worden op de terugweg 5 minuten achtervolgt door iemand die “Hello” blijft roepen. Wij versnellen ons tempo om de mafkees af te schudden. Uiteindelijk blijkt dat zijn vocabulaire bestaat uit “Hello”, en dat hij Erik zijn bril wil terug geven. Zeg dat dan, hallo dan. Maar wel vriendelijk. We lopen terug, slingeren de airco op de kamer aan en gaan weer plat voor de nacht. Die temperatuur van ongeveer 30 graden, plus de zeelucht maant ons tot kalmte zullen we maar zeggen. In de badkamer spelen de mini-motjes ook een scene van Silence of the lambs na – zo rustgevend. Na een goede nachtrust, checken we onszelf uit het hotel, en in bij de zee. In tegenstelling tot de koude watervallen is het lekker dobberen in de zee. Erik is wel een beetje uit zijn element – hij is de enige kwal in de verre omtrek.

p.s.: Wij zijn alweer in het Nederlandse - maar zoals gebruikelijk lopen de verhalen enigszins achter. Binnenkort meer foto's en video's met terugwerkende kracht! :)