All night long - all night...

Al gassend over de route 66 komt eindelijk het rijgedrag van Goldmember door de bochtige bergen naar boven drijven. Laten we maar zo zeggen, als het lang en hard is... dan is rechtdoor toch het handigst. De omgeving is wel een heerlijke afwisseling, dus met een gemixt gevoel draaien we uiteindelijk de Slowaakse snelweg op. We zijn onderweg naar Budapest. Bij het vragen naar dingen om te doen in Slowakije bij een Slowaakse, komen er tips over Polen en waar niet te zijn in Slowakije. We geven dus maar gas en slaan een keer een landje over. Op de snelweg rijden is wel lekker vrijgevochten: belijning is optioneel op stukken snelweg van kilometers. Wanneer we er tanken blijkt ook nog dat Hell er ligt. Toch maar goed dat we skippen. Eenmaal bij de grens met Hongarije aangekomen besluiten we even snel af te wateren. Dit hadden we in de ochtend ook gedaan bij de wandeling, en zo is het territorium van Slowakije ook weer afgebakend – we helpen graag. Ook onderweg naar Hongarije hebben we nog even snel het e-vignet gekocht. Iets wat uiteindelijk wel wat zout in de wonden strooit. Over de grens blijkt de snelweg voor de eerste 60km dicht te zijn, waardoor we vast zitten aan een verkenning van de lokale B-wegen eromheen. Het lijkt wel een trend. Als een of ander mythisch wezen is de snelweg steeds zichtbaar vanaf de B-weg, maar eraan komen kunnen we niet. Eenmaal over de grens gooien we de tank weer eens een keer vol en mogen 25K aftikken. De zoveelste munt om naar om te rekenen in net zoveel dagen, we hebben het er zwaar mee. Eenmaal in Budapest moeten we 3 rondjes rijden rond het hotel, maar dan hebben we ook parkeerplek. Voor deze drie rondjes was er ruim tijd, Erik had veel tijd gewonnen in de stad. Iets wat in de komende dagen blijkt de busbaan te zijn, bleek ideaal te zijn om met onze wagen de lange file’s over te slaan. Gelukkig hebben we dezelfde capaciteit als een bus, dus het zal wel los lopen.

We gaan naar een lokaal restaurant en laden ons vol met tapa’s. De serveerster raadt er 4 aan, wij presteren het om er 7 weg te werken + toetje. Het is een beetje een chaos in het restaurant, maar ze weet er wel met veel humor een leuke avond van te maken voor ons. Uiteindelijk trakteert ze ons nog op shotjes en geeft ze ons wat tips voor het lokale uitgaansleven. Het is ondertussen donker en we kunnen niet veel anders meer dan uitgaan – wat een zwaar leven. Onderweg naar de club pakken we nog een buitje mee, binnen zijn we echter zo opgedroogd. Met opzwepende geluiden vliegen de tango passen en soepele bewegingen uit onze ledematen. We wisselen eens in de zoveel tijd van club – er zitten er een aantal aan elkaar geschakeld via een semi-overdekte buitenplaats. Met een frisse douche beginnen we weer met hernieuwde energie aan onze dans voor de muziekgoden. We weten niet waar de energie vandaan komt, maar wanneer we om half 5 besluiten de dansschoenen aan de wilgen te hangen zijn we bijna 24 uur op de been.

Een goed idee – slapen tegenover een Synagoge in een joodse buurt. Daar zal op zondagochtend vast niet veel gebeuren. En zowaar was dat ook het geval – de gevreesde oproep voor het gebed wordt door ons beiden in ieder geval gemist. Na ons ontbijt wandelen we door de pracht en praal van Budapest. Eerst door Buda (een kant van de Donau), en daarna door Pest – toevallig aan de overkant. Om aan de overkant te komen blijkt nog wel een toer, aangezien een belangrijke brug is afgesloten. Door wat regen schuilen we onder een boom, en krijgen we ook nog een andere tour mee (die ook onder de boom komt schuilen). Lekker feitelijk verteld de lokale gids hoe ze zowel in wereldoorlog één als bij twee de verkeerde kant hebben gekozen en wat dit heeft gekost – veel van het land in oppervlakte. Tijdens de tweede wereldoorlog besluiten ze nog van kant te wisselen op het laatst, iets wat Birkenau nog veel werk heeft opgericht. Maar niet alleen is Birkenau gebruikt, ook in de stad zelf hebben ze 10.000 Hongaren nog de rivier in gejaagd (met wat lood als motivatie). Dat was een kort maar hevig stukje schuilen van de regen.
Ook hier beklimmen we een heuvel, zien we een gebouw als geloofsuiting op de heuvel en een stadswal eromheen. We pakken een paar eierstoelen om even lekker rond te hangen en wat lokale “chimney cake” achterover te duwen. We gaan terug naar de hotelkamer en besluiten weer een stukje voorruit te plannen. We gooien het zuidelijkste puntje eruit (Skopje/Tiranna) en kiezen voor wat meer avontuur in de bergen van Servië. Ondertussen kijken we op de achtergrond naar wat de F1 op Spa had moeten voorstellen. Deze race had gesponsord kunnen zijn door Spa – wat een gemiste kans. We pakken een Libanees restaurant en hebben nog steeds smaak – en die wordt wel overweldigd door het heerlijke eten. Tijdens het eten besluiten we eens te kijken naar het parkeerbeleid van de stad Budapest. Het blijkt gratis te zijn in het weekend, en doordeweeks betaald van 8 – 20. Gelukkig staan we sinds zaterdag geparkeerd, tot maandagochtend – we hebben het zo perfect gepland. We besluiten om wat geld in de automaat te duwen zodat we maandagochtend kunnen uitslapen. Daarna vieren we onze geweldige planning met cocktails in de hotelbar. De serveerster presteert het om in 45 minuten de drankjes te brengen – geweldige service. Daarna gaan we nog even kort uit. Waar kort een relatief begrip is, want het contante geld moet nog een weg vinden naar de lokale economie. Voor het eerst – ding, ding, ding we hebben een primeur – wordt naar ons coronacertificaat gevraagd. Gelukkig heeft de uitsmijter ingebouwde QR scanners in zijn ogen, want hij ziet verdomd snel dat de zwart/witte blokjes inderdaad betekenen dat we geprikt zijn met de juiste oplossing. Eenmaal binnen begint de omzetting van glucose naar ritmische bewegingen weer opnieuw. We komen wat Nederlanders tegen die ons land toch weer op en top vertegenwoordigen – lang, blond, stomdronken en schreeuwend. In ieder geval geeft hij duidelijke signalen. De lokale bevolking is niet te volgen, geen oogcontact maar wel danscontact. Het dansen hier is een mysterie waarbij een signaalboek wellicht van pas was gekomen. We blijken ook de dress code verkeerd te hebben: bij sommigen lijkt de pyjamabroek toch de eerste keuze voor een feestje.

Na een warme nacht, slapen we uit in de wetenschap dat Goldmember geen wielklem zal krijgen. Voor vertrek verstevigen we het fundament van de synagoge, checken op compleetheid van ruiten, ster en striping, en gooien de versnellingsknuppel weer in drive voor de volgende bestemming.