Blik op de weg

Good ideas are like legs. What's the use if you can't run with them... or spread them? In alle eerlijkheid is ons idee dus nooit echt een goed idee geweest. Maar nu we tot uitvoering overgaan, begint het idee steeds beter te worden. Zoals alle goede verhalen begint dit verhaal in de annalen der historie, en dan wel in dat deel van de encyclopedie dat zelfs de lokale bibliotheek al heeft opgegeven. Korter uitgedrukt, we weten niet meer helemaal waar het idee vandaan komt.

Wat belangrijker is, we kunnen eindelijk invulling geven aan het idee: een reis naar Rusland met de auto. Net als bij Inception is het bij zowel Matthijs als Erik blijven hangen sinds de jeugd om enige tijd te rijpen. Nu de omstandigheden in relatieve zin ideaal zijn, schiet het weer bovengronds. Beiden zijn we dit jaar op zoek naar invulling van onze weelde aan vrije dagen. Daarnaast heerst er virus wat grote onzekerheid geeft voor alles wat je plant: het moment om de reis tot wording te brengen. In enkele weken gooien we onze (over)rijpe ideeën op tafel. We komen erachter dat we in de jaren ongeveer hetzelfde ideaal hebben aangehangen: een reis naar Moskou, met een gekochte auto, via cultureel erfgoed, steden en natuurgebieden. We pakken onze laptop erbij en knallen er even een budget, een voorlopige route en een datum uit. Dan komt de invulling van de auto, en eigenlijk is de vakantie al begonnen. Sleutelwoorden voor de auto: charme, sparkle, pezaz, karakter, slagschip, iconisch, budgettair gepast (goedkoop), semi-betrouwbaar, glimlach, cruiser en natuurlijk one-way. Nu is single-use-packaging niet echt iets wat bijdraagt aan het bestrijden van het klimaatprobleem... maar: wellicht kunnen we een vervuiler wel van de weg halen. Plus, het is niet alsof we een retourticket boeken om te vliegen.

Al snel komen we er achter dat met ons budget een tripje naar het beruchte Jet-cars te Rotterdam ideaal lijkt. Op een zaterdag knallen we met de bedrijfstosti van Mat naar de andere kant van het land. Erik wijdt uit over zijn haat (/liefde) verhouding met BMW 1 rijders. Matthijs hoort het stoïcijns aan en zet Erik verassend genoeg nog niet uit zijn auto. Bij Jet Cars aangekomen gebeurd er weinig met onze autoharten. Wellicht gaat het sneller kloppen door de pure overdaad: 1 vierkant km aan blik, bumper aan bumper, wachtend op een nieuwe eigenaar die weer teder hen aansturing behandeld. De kwaliteit van de vertoning laat wellicht wat te wensen over. Met goede moed lopen we het hele terrein over om onze auto's te vinden die we online al hadden opgezocht: BMW 3's, vierkante Volvo's, Saab's, Volwagens, Audi's en zelfs een Mercedes rijp voor een dictator. Wanneer we een Chrysler Cruiser voorbij lopen probeert Erik nog te slijten dat deze wel heel goed aan de eis "cruiser" voldoet. De score op andere punten is echter minder. Schimmel-vrij is toch ook wel een eis die toegevoegd wordt aan de lijst. We kiezen uiteindelijk 3 Volvo's uit voor een proefrit.
Om de auto te starten moeten we de hulp van "Mo" en zijn accukarretje inroepen. Aangezien niets op het terrein meer in een staat is om te starten zijn er genoeg steekwagentjes met een startaccu aanwezig. De Volvo 460 start. Erik rijdt er glimlachend mee weg (op de velg) en krijgt het voor elkaar binnen 10m de auto af te laten slaan. Mo komt enigszins chagrijnig teruggestoken (steekwagentje, niets met messen) en roept nog "meer gas". Goddank voor zijn instructies, Erik had al geen idee waarom een auto af kon slaan.
Op de velg naar het hoofdgebouw, even pompen, en het terrein gebruiken als kartbaan. Alle wagens hebben geen APK, dus de weg ermee op is niet mogelijk. Maar op het terrein is 80 best te halen tussen alle autoshoppende mensen door, samen met alle andere bananen die ook aan het teststampen zijn. Bijna lanceren we een kleine C3 in een blinde bocht naar de maan; de slagschip keuze is een goede. De auto houdt wat in bij het optrekken, dus we besluiten hem te parkeren en wat onderzoek te doen. Stationair draaiend slaat de auto af... en geen enkel steekwagentje kan nog hoop bieden. We besluiten onze eerste proefrit af te sluiten en op naar de volgende Volvo: een eerste model V70. Ook deze brult tot leven (mede mogelijk gemaakt door het gebrek van verbinding van motor tot uitlaat). Geen enkele deurelektronica (zoals ramen) doet het, hetgeen het nogal warm maakt binnenin de zwarte auto. Ook het gebrek aan spiegels speelt Erik parten, maar hij raakt bijzonder weinig voor zijn doen. Matthijs stapt in en we mikken weer op de back-to-the-future snelheid op het betonnen plein. Op topsnelheid besluit de motor dat ie genoeg heeft gedaan. Aan de andere kant steken we er weer wat leven in om hem terug te rijden. De auto wordt weer geparkeerd waar we gestart zijn: vol op een andere auto.
Bij de laatste Volvo komt er enkel een "Gah-gah-gah-gah" uit de startmotor. Abdullah roept al dat die auto het al enige tijd zonder snorrende motor heeft moeten stellen. We geven het op en denken terug aan de auto's die we af hebben geschreven. Het geeft een verhelderend beeld... een A4 was gewoon te goed. Waar is de uitdaging in de reis als de auto het 99% zeker gaat halen? We zoeken toch verdomme semi-betrouwbaar. En dan die Mercedes voor de dictator... we lopen lachend weg, een Mercedes, pff. Met een milkshake mango-passievrucht (die smaakt naar iets anders) sluiten we een verhelderende dag af.

Twee weken later hebben we onze lijst auto's beter voorbereid. We vertrekken naar de eerste keuze om er om 10.30 te zijn. De zaak gesloten. Matthijs belt naar de eigenaar en die komt er meteen aan. Na 10 minuten besluiten we toch maar naar keuze twee te rijden, maar bij het wegrijden komt er net een auto aanrijden. Met zeer intens (edoch weinig romantisch) oogcontact voelen we wellicht dat we toch de eerste keuze kunnen bekijken. We stappen weer uit en het blijkt niet de eigenaar te zijn, maar wel zijn monteur. Ook deze eigenaar blijkt "Mo" te heten, en zijn "meteen" blijkt binnen 30 minuten te zijn. Meteen door naar de auto. Mazzeltje voor ons dat de auto niet voorbereid is.
De auto start meteen, en voldoet aan alle kenmerken. De buitenkant is krokant op plekken, maar het interieur is goed. Tijdens de testrit testen we de aandrijflijn, de knopjes, de remmen, de ramen en elkaars geduld. Matthijs vindt een perfecte onderhoudsgeschienis van een auto van een oud vrouwtje. Een bekakt oud vrouwtje, want de nieuwwaarde van dit ding in 1998 was 110.000 gulden. Het innerlijke kind in ons beiden is gewekt en we zijn er uit. Na terugkomst zal Mo de onmiskenbare glans hebben herkend, maar is toch nog zo vriendelijk wat te handelen. Alle clichés over sigaretten, eten, tanken, contact geld en belasting passeren de revue. Na wat handjeklap zijn wij wat armer in geld, maar hebben we een stukje historie gekocht: Een Mercedes-Benz W210: een E-klasse Estate.

Het begin van de vakantie is geslaagd en we vieren het met een flesje spa met Mo. Op de volgende.
Hebben we alleen nog wel ergens hulp bij nodig... hoe heet dit bakbeest? Er zijn al heel wat namen rondgevlogen (hoerensloep, lijkwagen etc.), maar we zoeken nog iets met sex-appeal. Niet zoveel als wij hebben, maar zeg nou eerlijk... hoe zou dat ooit mogelijk zijn.