Too many, too long

De kortste rijdag tot op heden. Dat is tenminste hoe we in de auto stappen uit Krakow. Na wat omleidingen staan we snel buiten de stad. De route richting het bergresort van Polen is echter sub-optimaal. De snelheid wisselt elke 300m tussen 50, 70 of 90. Voor het lokale volk maakt het weinig uit. Het gaspedaal is het enige pedaal dat hier in auto’s lijkt te zijn geïnstalleerd. Onderweg hebben we redelijk wat regen maar dat mag de pret niet drukken: de bergen zijn door de wolken al enigszins herkenbaar. De pret wordt wel gedrukt door twee andere factoren: 1. Heel Polen lijkt naar hetzelfde dorp af te reizen. 2. De snelweg in aanleg maakt de B-weg ernaast een beetje een zure appel. Toegegeven, vanaf onze drekweg hebben we perfect zicht op wat over enkele jaren een soepele reis zal bieden. Op de drekweg testen we de ABS nog even (werkt) en doet Goldmember voor het eerst mechanisch wat vreemds: bij de lichtste aanraking van het rempedaal hangen we in de gordels. Liever zo dan andersom, maar het heeft wel tot gevolg dat het pedaal de fluwelen behandeling krijgt tot het vertrouwen weer terug is. Waarschijnlijk een gevalletje warm van al het filekruipen.

Eenmaal bij ons bergresort (12 graden o.i.d.) krijgen we weer ontvangst in het gelid van de lokale staf. Wanneer de vragen over lokale wandelingen gaan komt de manager vol enthousiasme vertellen wat er allemaal te doen is in de buurt. Ze kijkt naar ons (Erik in korte broek en slippers, Matthijs statig en klaar om te feesten) en ze begint in rap tempo de kaart aan te tikken en adviezen te gooien. Niets voor vandaag, want zo snel lijken we niet. Wel wat dagwandelingen voor morgen. Wanneer we onze suite betrekken, betrekt het weer buiten ook. We hebben eigenlijk maar 2 keuzes: buiten zwemmen in de plenzende regen, of binnen zwemmen. We besluiten onze zwembroek aan te hijsen en het binnenbad onveilig te maken. Daarvoor spelen we nog tafeltennis en tafelvoetbal in de kelderclub. In het binnenbad spelen we met een strandbal en de conclusie is overduidelijk: ons balgevoel is nog perfect. En er is zelfs iemand die het kan bevestigen: het zwembad van 40m² waarin we rondplenzen wordt bewaakt door een zeer professionele, geïnteresseerde, wakkere lifeguard. Zoveel life entertainment heeft hij van zijn leven niet gehad. Via de sauna schuiven we aan in het restaurant voor onze wijneenheid en enorme plank aan lokaal voedsel. Vooral de lokale geroosterde kaas (Ocypek) is een hit bij Erik. We hebben geen idee hoe we ons eten en de wijn hebben gekregen, want de ober spreekt geen Engels. Erik heeft zijn Duolingo Pools ook niet kunnen inzetten. Hij kan alleen vragen of “de vrouw een appel eet”. Bedankt Duo. Gelukkig is wijzen internationaal. Vooral wanneer de muziek al een goed half-uur vast lijkt te hangen op een loop van 2 seconden – waar wij ons als enigen aan lijken te ergeren – is een gestrekte arm richting de speakers in het plafond genoeg om de marteling te stoppen. Wünderbar.

De volgende ochtend staan we vroeg op, checken we vroeg uit, en gassen we richting de wandelmogelijkheden. De zon schijnt, maar voor later op de dag is er weer regen voorspeld – net zoals voor de rest van de week overigens. Wij willen het meeste maken van de ochtend. De parkeerplaats bij de wandeling is online te reserveren, iets dat wij natuurlijk niet hebben gedaan uit het oogpunt van perfecte voorbereiding. Eenmaal aangekomen bij de 1200+ parkeerplekken, blijkt het vol te zijn. De parkeerwacht geeft ons een vodje met alternatieven en wijst ons over een bruggetje: verassing. Aan de andere kant staan we in Slowakije. Hier staat wat oude meuk, en er staan ook nog wat gebouwen. De oude meuk neemt je geld aan als je wilt parkeren en wijst je op een plek. Geniaal... de plek is dichterbij dan de online te reserveren plek, en het is goedkoper. Dat het in een ander land is nemen we maar voor lief.
We strekken onze benen, en na een korte toegangsrij (natuurschoon moet je als overheid wel uitmelken) strekken we onze benen verder. We jagen in een schrikbarend tempo 400m omhoog naar het Morskie ono meer. Het is af te meten aan de relatieve trage stroom van eindeloze Polen die ook omhoog loopt over de geasfalteerde weg. De drukte is absurd, maar verklaard wel de enorme hoeveelheid blik beneden. We genieten van het uitzicht, en weten door ons tactisch op te stellen op wat stenen in het meer de drukte te ontwijken. Wanneer we terug willen zijn de stenen waarover we gesprongen zijn echter geblokkeerd door sefie-artiesten en insta-wannabes. Na enige tijd wachten besluit Erik de waterdichtheid van zijn wandelschoenen maar te testen. Om Matthijs op sneakers ook droog aan de kant te krijgen blijft Erik in het water staan om Matthijs over een aantal mini-steentjes wat balans te bieden. En dan zeggen mensen dat hoffelijkheid dood is.
We trappen de benenwagen weer aan om de sprint af te maken naar beneden. We korten nog wat af via een paar enkelbreker paadjes en staan binnen recordtijd weer in Slowakije bij onze Member – net met de eerste druppels van de aankomende regen in ons haar. De oude meuk heeft elke centimeter van de parkeerplaats vol weten te krijgen. We beginnen aan het steekspel van uitparkeren, en het fossiel dat ons geld heeft aangenomen komt ook nog even kijken. Hij krabt zich achter zijn hoofd na onze eerste steek en zegt nog “car is too long”. Tsja, daar laten we ons niet door kisten. Steek, steek, steek, steak, steak... – we hebben honger. Maar met een compliment over onze Member weten we toch de rimpelsauriër in het ongelijk te stellen: we zijn vrij. Gas op de lolly, recht de Slowaakse route 66 af.