Starshooters

Een gratis upgrade. Soms is het onverwacht leuk, nu is het wat minder plezant. Waar we vreesden voor verlies van onze ster aan de voorkant, heeft Goldmember een tweede ster aan de voorkant gekregen. Na een flink eindje rechtdoor rijden in Hongarije (zo’n 345 km zonder afslagen), komen we bij de grenspost naar Servië. Hier is het nog ouderwets in de rij staan om je paspoort af te geven aan een persoon in het ene land, om door te mogen naar niemandsland, om daarna je paspoort aan de volgende door te geven. De paspoortcontrole gaat goed – zo goed dat we een stempel krijgen. Oude basisschooltijden herleven in volle glorie. Ofja, eigenlijk hadden we liever een sticker gewild. Tijdens de wachtrijen buurten we met nog wat Nederlanders die ook in de rij staan – op doortocht naar Turkije. Pff, net als je dacht dat wij ver van huis waren. Op de Servische wegen valt er toch wel iets op: het EU geld dat in alle vorige snelwegen is gepompt is hier nog niet beschikbaar. We rammelen, vibreren en vliegen over de kuilen. Goldmember houdt zich prima en er is weinig schokkends aan onze rit – wat een woordgrap. Tot die welbekende knal op de ruit volgt voor Erik. Zijn geluk met voorruiten houd aan: een ster, en een barst. Dit is de 5de voorruit die voor zijn ogen sneuvelt. Gelukkig mengt Goldmember zich hiermee wel beter in de lokale blikken dozen. Het is toch een slag armoediger dan de vorige landen.
Het afdragen van tol is hier gelukkig wat gemakkelijker, gewoon door fysieke tolpoortjes om nog een ouderwets papierke te trekken. Precies voor onze leeftijdscategorie. Die e-vignetten missen toch wel wat. Al is het maar dat onze vooruit nu niet vol zit met prachtige stickers. Stickers die weer onze vooruit gered zouden hebben als we ze wellicht goed hadden geplakt.

Wanneer we na enige tijd enorm veel wijnroutes gezien hebben – en een aankondiging voor de Milos the Great highway - en bij Belgrado in de buurt komen, gaan we er maar even goed voor zitten. Het was niet de meest evenementvolle reis, maar wel een van de warmere reisdagen. Iets wat nog wel hoger op zal lopen in de komende dagen. Maar we gaan er goed voor zitten omdat de Serviërs niet per se de beste rijkunsten hebben vertoond tot op heden – iets dat de komende dagen nog wel hoger op zal lopen. We rijden de stad in en zien voor het eerst eigenlijk wat we verwacht hadden van het oostblok. Een verpauperde voorstad, ookwel bekend als een verlepte betonnen bak. Uiteindelijk in het centrum bij ons hotel valt het wel mee, maar het gevoel blijft wel hangen. Bij het hotel uitkomen is ook nogal een avontuur. Verkeersregels zijn wat fluïde, net zoals rijbanen, busbanen, verkeerslichten, zebrapaden en water. Dat laatste heb je niet veel aan, maar in ieder geval weet je het nu zeker dat het water hier hetzelfde is als thuis. Behalve dat het zoveel lucht bevat dat het er uitziet als een cocktail nadat het getapt is. Afijn, we parkeren maar weer eens verkeerd – maar door ons lerend vermogen hebben we dit nu al binnen een half uur door. We parkeren opnieuw, en veroorzaken bijna een samensmelting van Goldmember met een zwarte Porsche. Beiden zijn nog steeds single. Wel hebben we de volgende dag een SOA erbij in de deur: Deukitus temporalis.
Het leuke aan Servië is: we hebben er geen EU bundel. Paniek, paniek – het internet is op. Voor de South Park kijkers onder ons gaan er nu bepaalde horrorbeelden door het hoofd. Dat, plus dat het realiteit is. Het leuke is dat we een kaartje pakken, en ons richtingsgevoel blijkt nog echt goed te zijn. We verkennen de stad zonder ook maar een keer verkeerd te lopen. We zien een oud kasteel op een heuvel, en zien een stad gesplitst door een rivier... hmm, dit beeld kennen we al wel. Wel gaaf is dat hier het kasteel is omgezet naar een plek om samen het leven te vieren – speeltuinen, speelvelden, bars, ontmoetingsparken.
Een soortgelijke ontwikkeling vinden we aan het water – waar een oude hal is omgezet naar een boel hippe restaurants en bars. We kiezen er één uit en beginnen onze culinaire vlucht vanaf de voorgerechten. Met perzik schnaps werken we de hoofdgerechten en toetjes ook gezamenlijk weg. Het afrekenen is ook nog een momentje om te slikken, maar dat was meer het verwachtingspatroon. Natuurlijk hebben we het gepresteerd om in de goedkoopste stad, ons duurste etentje te beleven. Het afrekenen wordt ook nog ongemakkelijk als blijkt dat er 20% belasting bovenop komt. Én de ober beweerd ook nog dat hij niet betaald wordt door het restaurant. Wat dat betreft nemen we maar even de Servische mentaliteit over die we van de weg kennen ondertussen – niet ons probleem. Terug bij het hotel gebruiken we onze overige uurtjes om nog een Austin Powers te kijken op een mega scherm. Lekker groovy.
In de ochtend lijkt Erik toch ondertussen wel een keelontsteking te pakken te hebben. Smaak is goed, en alle andere functionaliteiten lijken nog te werken, maar zijn stem doet weinig onder voor George Ezra. Het mag de pret niet drukken, want we hebben een plek uitgekozen om ons avontuur weer een andere wending te geven. De Member in versnelling, en met wat doortastend rijbaan-claimen weer de stad uit. Op naar de warme dagen, en grotere bananen op de weg.

p.s. we lopen achter met uploaden, we zijn alweer terug op de weg naar boven ;) Bedankt voor de leuke reacties tot op heden!