Say my name, say my name

Vanaf Belgrado omlaag is vrij simpel: we volgen de Milos The Great Highway tot het einde. Op grote borden wordt ons uitgelegd waarom hij zo groots is. Tenminste, dat denken we. Er staat telkens een mannetje op met een hoofd dat doet vermoeden dat het uit de vorige eeuwen stamt. De cyrillische tekst lijkt elke keer een ander verhaal te vertellen. We bedenken ons eigen verhaal er maar bij omdat er geen internet is. Op deze weg gebeurd echter iets anders wat best lang op zich heeft laten wachten: Goldmember wordt door een passerende auto uitgebreid bestudeerd en toegejuicht. De kans was hier ook wel iets groter, er rijden gemiddeld 2 auto’s in zicht (voor- en achterruit) gedurende de 100km die we afleggen. Aan het einde van de snelweg drijven we wel langzaam de auto uit. Snelwegtempo geeft niet de meest relaxte kans om de ramen open te houden. We wisselen snel naar korte broeken voordat we verdergaan op de lokale boem-boem-boem wegen (Vengaboys draait terwijl dit wordt getypt). Tijdens de stop tanken we ook. Ofja, de lokale servicemeister aan de pomp zorgt er wel voor dat hij de slang er goed inhangt en onze ramen wast. Nog echte servicestations.

De eerste boem op de lokale wegen is het stuiteren op het minder ideale asfalt. De tweede boem is het visuele geweld van natuur dat er op ons afkomt. Niet langer is het weidse landschappen in de verte, maar bergen, bossen en rivieren dichtbij. We slingeren er onze weg doorheen, terwijl we een derde boem proberen te voorkomen. Van alle mensen met witte platen kunnen degene met landcode SRB (Servië), MNE (Montenegro) en BHI (Bosnië) er het minste van. De inhaalacties zijn rechtstreeks te herkennen uit de mafkezen in dashcam filmpjes in Rusland. Op de lokale wegen waar we in een treintje van 30 auto’s rijden komen er sommige tussendoor gesprongen. 1 Auto per keer, soms 10 als het goed gaat. Als het niet goed gaat (lees; er komt tegenverkeer) dan komt de auto op de linkerbaan die aan het inhalen is gewoon naar rechts. Of er nu iemand anders daar rijdt of niet. Matthijs krijgt het voor elkaar 2 torpedo’s te ontwijken die ertussen moeten om een snelle dood te voorkomen. Erik weet nog een “third one is the charm” toe te voegen door een tegenligger die aan het inhalen is ternauwernood te ontwijken. Onze hartslag doet boem-boem-boem.
Tussendoor zijn we nog de grens overgegaan naar Bosnië. De grenswacht weet voor het eerst geen Engels, maar met Duits komen er snel genoeg uit. Weer een tweetal stempels rijker begeven we ons weer tussen de bananen. Ofja, we zitten vast in de fruitschaal. Aan de andere kant zijn beiden banen gebruikt om in de file te gaan staan voor de grensovergang. Ons rest nog alleen een smal randje langs de weg. Zelfs met veel Vaseline, en het inklappen van de spiegel past wellicht alleen de bestuurderskant erlangs. Met wat zachte aandrang en internationale gebaren vervolgen we onze weg op zoek naar een reis zonder vitaminen – overigens vrij onsuccesvol.

Heb je je ooit afgevraagd waar alle Golfjes mark 1/2 heen zijn? Heel Bosnië rijdt deze Golf, of lijkt het te ambiëren. Het is er ongeveer de helft van de auto’s. Sommigen doen luxe met een nieuwere Golf – dit zijn waarschijnlijk de trendsetters voor een nieuwe klassieke nationale auto. Vanaf het plaatsje Foca beginnen we aan het laatste half uurtje naar ons kamp voor de komende 2 dagen: Drina-Tara. Het is een weg waar Erik zijn lol mee op kan, half geasfalteerd, half weggeslagen, enge bochtjes en wat schapen en koeien op de weg. Nog leuker... bij het kamp aangekomen weet de lokale ontvangst ons te vertellen dat het kamp enkel contant geld accepteert. Dus terug in de auto, naar Foca – over dezelfde “weg”. Lokale flappen in de hand weer terug over dezelfde weg, maar dit keer met stromende regen. Onze solo arm wappert heel wat af, en zonder al teveel gedoe komen de twee rallycoureurs weer aan bij het kamp. De laatste afdaling in de regen is wel iets teveel voor de grip van ons semi-betrouwbare ros, maar het valt nog binnen de toleranties, ahum.

Wie had nog gedacht dat wij ons deze reis vrijwillig in een kamp zouden plaatsen. Nog mooier, bij binnenkomst geef je het paspoort af, dat zij gebruiken als onderpand. En het blijkt later ook een dingetje te zijn bij de lokale hotels dat ze er meer informatie uit overnemen. De lokale ontvangst – laten we hem Borko noemen – weet ons nog meer te vertellen. We hebben een bungalow bij het water. Dat is wel afkicken na onze stroom aan 4-sterrenhotels. De Bungalow is namelijk een bed, een kacheltje, en een toilet en douche in een klein zijkamertje. De boiler van de douche staat erbovenop. Maar wat belangrijker is: iedereen in het kamp weet onze naam al. Het is enigszins eng, en ook wel leuk. We melden ons rond avondeten tijd in de grote zaal met kampvuur, en krijgen ons eten opgediend. Veel, veel eten overigens. Na het eten en als het vuur is gedoofd zoeken we ons nest maar eens op. We hebben de kachel goed laten stoken om de kou van de bergen (~8 graden) uit het lekke hutje te krijgen. Het is zo goed gelukt, dat we maar zonder dekens slapen. Lekker gezellig, in ons eerste dubbele bed van de reis.

De volgende ochtend krijgen we een yoghurt voorgeschoteld met stukjes... lekker, of niet Matthijs? Daarna wordt het alsmaar beter – raften in spandex. Als je dacht dat superman zijn spandex goed draagt, dan zou je ons gezien moeten hebben. Helaas hadden we geen camera bij om vochtschade te voorkomen, treurig. We hijsen ons in de lokale variant van personenvervoer: de volkswagen T3. Onze eigen beer van een bestuurder (overigens zijn de meeste Bosnische mannen wel een meter breed) stuurt het apparaat vaardig over een rammelbakkenweg waar we niet teveel over de klif willen kijken. Zoals de meeste lokale bevolking doet hij dit al bellend of append, alsof hij zijn auto geparkeerd heeft in plaats van 8 toeristen over een hobbelige met rotsen bestrooide bosweg stuurt. Het zal wel een belangrijk telefoontje zijn. We laden de raft van de bus en krijgen de snelle cursus van onze gids. Erik mag weer voorin, Matthijs er direct achter. Naast ons krijgen we ons vaste buren: Duitsers. We zijn iets te enthousiast met roeien, onze kant trekt altijd naar voren: elke Rapid komt het water bij ons naar binnen. Gelukkig verveeld onze gids zich een beetje op de rivier die in deze tijd van het jaar saai is: hij gooit soms de boot maar eens om en dan krijgt de andere kant een koude douche. In mei/juni zijn er rapids van klasse 3 en 4 in de rivier, nu is het maximaal klasse 2. Liset zal nu wel middelvingers opsteken naar Erik. Iets met raften onder klasse 3 is voor mietjes. Maarja, we hebben dan ook wel bijna lepeltje-lepeltje geslapen. Terug naar de kern: de waterschoenen lijken perfect te dienen om water vast te houden. Dus het is lekker soppen onderweg. De boot blijft overeind, en we hebben wellicht hoop voor de fans van superman. De Duitser heeft de hele weg met een GoPro afgelegd en wij hebben de beelden. Eenmaal 25km verder zijn we terug bij het kamp en krijgen we ook nog de lunch (veel en veel teveel) om het arrangement af te sluiten. Het systeem om af te rekenen is ook weer lekker. Als we onze sleutel inleveren en de paspoorten terugvragen bij de poort, blijkt dat we een bonnetje nodig hebben van de kantine. In de kantine zit “manual-Excel-man” met uitgeprinte bestanden (van digitale lijsten) die hij bij elkaar optelt om je totale som bij elkaar te goochelen. Ken je die grap? Er liepen eens een process-optimalisator en een Plant controller binnen in een café met “manual-Excel-man”. Laten we maar zeggen dat onze handen jeuken, maar we rekenen af en laten onze tips voor een efficiëntere wereld maar in onze hoofden rusten. Paspoorten in de hand kunnen we weer door.

Excuus voor de valse upload vanmorgen - een verhaaltje geskipped :p "Ain't no mountain high enough" komt er snel aan :)