Higer and higher

Oh yes. Eindelijk na vele landen is het moment daar. Digitaal, of tolpoortjes om je creditcard leeg te zuigen. Maar nu is het eindelijk raak: een fysiek vignet. Het zal niet bijzonder veel meer doen om de barst in de ruit aan elkaar te hechten, maar ons rapport zal ervan stralen. Het is wel even klungelen om het ding te bemachtigen. Het eerste pompstation is onbemand, en bij een supermarkt verkopen ze het niet. In de supermarkt komen we nog wel in een mooi Sloveens gesprek terecht. Lokale oma heeft een nieuwe lamp nodig. Hoe het vel door het leven is gegaan zonder ooit een lamp te vangen tot op haar zeer respectabele leeftijd breekt onze hoofden enigzins. Maar ze zwaait met een gloeilamp – een gloeilamp, christus – met een E14 fitting. Daarnaast heeft ze nog een lamp met een E14 fitting. Uit haar mond komt een hoop gewauwel terwijl ze ons hoopvol aankijkt. Nadat we proberen aan te geven het Sloveens niet machtig te zijn, lijkt hetzelfde gewauwel op herhaling eruit te komen: het is aangetoond, een echte oma. Oh en bij het volgende tankstation lukt het wel. Overigens ook nog met moeite, de beste man probeert Erik eerst tot 3x toe sigaretten te verkopen voordat hij doorheeft dat het plaatje dat hij op zijn mobiel toont een vignet is in plaats van een pak staafjes voor de lijer.

Eenmaal bij het hotel in Bled is er nog 1 plaatsje in de schaduw. Wij vermoeden dat we zo doorrijden naar het lokale nationale park en vrotten Goldmember op het plekje. Er staat nog een andere auto daardoor wat ongemakkelijk, maarja schaduw. We proberen de check-in, maar deze is er pas weer vanaf 16.00. Dat beloofd gastvriendelijkheid en hartelijkheid. We kiezen dan maar voor het lokale infocentrum om wat informatie in te winnen over lokale wandelingen in het park. We krijgen veel informatie over Bled en de mogelijke bergtochten. Naast ons vragen twee Vlamingen meteen of we ook Vlaams zijn. Neen lieve mens, wij zijn geen frietridders. Alhoewel, bij Matthijs weet Erik het ook niet helemaal zeker.
We besluiten maar een lokale wandeling om het meer van Bled te beleven, aangezien dit wel aansluit bij de opening van onze hotelbalie. Erik poogt om wat souvenirs te vinden, maar het wil niet vlotten – ze zijn niet afgrijselijk genoeg. Tijdens ons rondje op meerniveau gaan we ook even omhoog en omlaag (125m x2) om te zien dat het kasteel een absurd bedrag aan entree rekent. Informatie in de hand gaan we weer door op ons rondje. We zien een kerk in het midden, we zien olympische roeifaciliteiten en we zien het meer van alle kanten.
Eenmaal terug bij het hotel beleven we een check-in die niet het hoogtepunt in gastvriendelijkheid zal zijn van de reis. De man lijkt zijn omgang te hebben geleerd van de lokale lantaarnpaal – ergens bovenin schijnt wel licht, maar het gesprek wil niet vlotten. Ook lijkt hij getraumatiseerd door mensen die uitchecken zonder de sleutel: “key has to be presented on the desk when you check out”. Wij negeren het geheel maar en kleden ons om voor het restaurant. Het ondenkbare gebeurd: het is het allereerste restaurant waar we aankomen dat vol is en geen plek heeft voor 2 mensen die komen aanzwerven. We besluiten maar naar de back-up te gaan: de pizzeria. De eerste van de reis, geen idee hoe we dit hebben gedaan. We nuttigen een Sloveense pizza (2x vlees, crème fraiche, tomaat) en 1 Sloveense wijneenheid. Daarna ook nog een lokale Bled cake, hetgeen eigenlijk gewoon een tompouce is in andere kleurtjes. We genieten van onze eigen gezelligheid, en kunnen voor de zoveelste keer lachen om alle stelletjes die met op elkaar geklemde kaken maar genieten van het uitzicht. Vaak wordt ook nog de toevlucht gezocht in de smartphones – wat voelen we ons heerlijk ouderwets met ons gelul. We lopen terug naar het hotel en activeren de orkaan die onze airco is. De bovenkamer heeft genoeg warmte verzameld om wat eieren uit te broeden.

Van 7.30 tot 9.00 (strak) is er ontbijt. De timing is wel weer gastgericht voelen we. Er is wel een pluspunt: de goede tip die we bij Plivitce hadden bedacht voor de doorstroming is hier al ingevoerd. We checken uit, nadat we onze sleutel demonstratief op de balie neer hebben gekwakt, en lopen naar de auto. De auto naast ons staat nog steeds in zijn hoekje, maar de grotere grap is dat we zelf zijn ingeparkeerd door een Rus met een busje. Met het betere dirigentenwerk (en het minst te verliezen bij een mogelijke aanraking) weten we Goldmember uit de penibele situatie te bevrijden. We worden er nog wel goed in. Vandaag staat een wandeling naar Vieze Nick (Visevnik) op het schema in nationaal park Triglav. De eerste 900 meter helpt de member ons omhoog, maar de resterende 700 mogen we er zelf nog aan toevoegen. En onze god wat gaat dit omhoog: eerst via een normale skihelling, daarna via de zwarte piste. Het is zo’n gekkenwerk dat we soms 1 meter hemelsbreed uit elkaar kunnen staan, maar dat één van ons met gemak de versheid van het leer van de schoenen van de ander kan ruiken. Mocht je het je afvragen: niet erg vers. Het voelt ook wel heerlijk om dit op eigen kracht af te leggen. Er is totaal geen dubbel gevoel vanwege de stoeltjeslift die toekijkt en stilstaat tot de winter weer begint. Na wat zwoegen hebben we onszelf weer naar de top getild. We parkeren onze lichamen hier enige tijd om te filosoferen over de grootte van het menselijk bestaan tussen al deze stenen giganten.
Nadat we gepast onze rol in het heelal weer hebben geaccepteerd gebruiken we de Maps.Me app om een rondje te maken van de route. Dit heeft er deels mee te maken dat de mens repetitie niet altijd kan waarderen, en deels met het feit dat het omhoog klauteren weinig vertrouwen heeft achtergelaten voor de afdaling. Op de heenweg heeft ons hart overwerk verricht vanwege de inspanning. Bij de afdaling pompt deze nog steeds als een gek, maar dan vanwege het feit dat het verlies van grip wel eens een vervroegde uitvaart (verzekerd via Monuta) kan inleiden. Wel lekker goedkoop, want als je valt zal je geen volledige kist meer nodig hebben... of een scharnier om het ding open te zetten. Afijn. Het mooie aan de alternatieve route is dat we in de vallei onder onze vieze Nick uitkomen. Wanneer we omhoog kijken en de kleine poppetjes op de top zien lopen, bekruipt toch wel een gevoel van “hell no”. Gelukkig hebben wij de beklimming via de andere kant gedaan.
Eenmaal terug op minder spannende paden is er ook weer tijd voor goede grappen. Beide heren zijn ondertussen voorzien van een diepe stem. Erik vraagt aan Matthijs hoe een Afrikaanse vogel klinkt tijdens de paringsdans. Erik probeert met zijn diepste stem een overtuigend geluid te uitten: “Tjielp”. Het blijkt zo’n wondergrap dat we alsnog bijna naar beneden rollen, maar dan wel van het lachen. Je had er echt bij kunnen zijn.
Beneden plannen we de volgende stap: wat is een handige plek om vannacht te stoppen zodat we binnen een dag rijden zijn van Winssen. Met wat pingelen wordt het München. Of het ook een goed idee was... tsja, nog 1 verhaal te gaan :)